Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ
ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
H Μονή Βλατάδων ή Βλαττάδων ή Βλατταίων, είναι μοναστήρι στην περιοχή της Άνω Πόλης της Θεσσαλονίκης, 80 περίπου μέτρα από τα τείχη του Επταπυργίου. Είναι το μοναδικό μοναστήρι της βυζαντινής περιόδου της πόλης που εξακολουθεί να λειτουργεί μέχρι σήμερα.Ιδρύθηκε κατά τα μέσα του 14ου αιώνα σε χώρο που πιθανώς να φιλοξενούσε παλαιότερο ναό, από τους αδελφούς Δωρόθεο και Μάρκο Βλαττή, μαθητές του Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Γρηγορίου Παλαμά. Ως κτητόρισσα της Μονής φέρεται η αυτοκράτειρα Άννα Παλαιολογίνα, η οποία είχε ἐγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη το 1351 και παρέμεινε στην πόλη ως κυβερνήτις έως το τέλος της ζωής της. Τό πατριαρχικό Σιγίλλιο εκδόθηκε λίγο αργότερα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Νείλο. Από το 1387, με την πρώτη κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς, το καθολικό μετατράπηκε σε τζαμί, όπως διακρίνεται από ορισμένα κτίσματα οθωμανικής τεχνοτροπίας. Ιστορική αναφορά για τη μονή βρίσκεται στο οδοιπορικό του Ρώσου περιηγητή Ιγνατίου του Σμολένσκ το 1405. Μετά τη δεύτερη άλωση της πόλης το 1430 από τους Οθωμανούς αφέθηκε να λειτουργεί κανονικά ως μονή και την περίοδο αυτή αποκαλούνταν Τσαούς Μοναστήρι. Μάλιστα γνώρισε μεγάλη ακμή καθώς της έδωσαν κάποια προνόμια, που επικυρώθηκαν με φιρμάνι του Μωάμεθ Β΄ το 1446. Σύμφωνα με παράδοση του 16ου αιώνα, η προνομιακή αυτή μεταχείριση οφειλόταν στη βοήθεια που είχαν προσφέρει οι μοναχοί της στους Τούρκους για την άλωση της πόλεως. Το 1633, με σιγίλλιο του Πατριάρχη Κυρίλλου Λούκαρι, η Μονή Βλαττάδων προσαρτήθηκε ως μετόχιο στη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους. Το 1801 ανακαινίσθηκε το καθολικό της μονής, αλλά το 1870 μια πυρκαγιά κατέστρεψε μέρος της, συμπεριλαμβανόμενης και της βιβλιοθήκης. Οι ζημιές επισκευάσθηκαν με έξοδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
The monastery of Vlatadon is one of the oldest and most important Byzantine monuments of Thessaloniki. It is located in the Northern part of Ano Poli, next to the imposing Byzantine “Portara” (Great Gate). Its importance lies to the fact that despite the various challenges and significant disasters the monastery suffered throughout the centuries, it never stopped being active!
48 Recomendado por los habitantes de la zona
Monasterio de Vlatadon
64 EptapirgiouH Μονή Βλατάδων ή Βλαττάδων ή Βλατταίων, είναι μοναστήρι στην περιοχή της Άνω Πόλης της Θεσσαλονίκης, 80 περίπου μέτρα από τα τείχη του Επταπυργίου. Είναι το μοναδικό μοναστήρι της βυζαντινής περιόδου της πόλης που εξακολουθεί να λειτουργεί μέχρι σήμερα.Ιδρύθηκε κατά τα μέσα του 14ου αιώνα σε χώρο που πιθανώς να φιλοξενούσε παλαιότερο ναό, από τους αδελφούς Δωρόθεο και Μάρκο Βλαττή, μαθητές του Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Γρηγορίου Παλαμά. Ως κτητόρισσα της Μονής φέρεται η αυτοκράτειρα Άννα Παλαιολογίνα, η οποία είχε ἐγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη το 1351 και παρέμεινε στην πόλη ως κυβερνήτις έως το τέλος της ζωής της. Τό πατριαρχικό Σιγίλλιο εκδόθηκε λίγο αργότερα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Νείλο. Από το 1387, με την πρώτη κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς, το καθολικό μετατράπηκε σε τζαμί, όπως διακρίνεται από ορισμένα κτίσματα οθωμανικής τεχνοτροπίας. Ιστορική αναφορά για τη μονή βρίσκεται στο οδοιπορικό του Ρώσου περιηγητή Ιγνατίου του Σμολένσκ το 1405. Μετά τη δεύτερη άλωση της πόλης το 1430 από τους Οθωμανούς αφέθηκε να λειτουργεί κανονικά ως μονή και την περίοδο αυτή αποκαλούνταν Τσαούς Μοναστήρι. Μάλιστα γνώρισε μεγάλη ακμή καθώς της έδωσαν κάποια προνόμια, που επικυρώθηκαν με φιρμάνι του Μωάμεθ Β΄ το 1446. Σύμφωνα με παράδοση του 16ου αιώνα, η προνομιακή αυτή μεταχείριση οφειλόταν στη βοήθεια που είχαν προσφέρει οι μοναχοί της στους Τούρκους για την άλωση της πόλεως. Το 1633, με σιγίλλιο του Πατριάρχη Κυρίλλου Λούκαρι, η Μονή Βλαττάδων προσαρτήθηκε ως μετόχιο στη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους. Το 1801 ανακαινίσθηκε το καθολικό της μονής, αλλά το 1870 μια πυρκαγιά κατέστρεψε μέρος της, συμπεριλαμβανόμενης και της βιβλιοθήκης. Οι ζημιές επισκευάσθηκαν με έξοδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
The monastery of Vlatadon is one of the oldest and most important Byzantine monuments of Thessaloniki. It is located in the Northern part of Ano Poli, next to the imposing Byzantine “Portara” (Great Gate). Its importance lies to the fact that despite the various challenges and significant disasters the monastery suffered throughout the centuries, it never stopped being active!
The so-called intermediate wall separated the acropolis from the Ano Poli (upper town). If you walk along the wall to the northeast, you come to the Anna Paläologina Gate (1355-1356), which once led to the areas outside the wall. The intermediate wall ends in a north-easterly direction at the Alysseos Tower, also known as the Trigonion Tower. This is a round tower that was erected in the 15th century and incorporates an older rectangular tower that was part of the Byzantine fortifications.
Μνημειο του 15ου αιώνα. Στον περιπατο στα Βυζαντινά Μεσαιωνικά τείχη της πόλης αξίζει να τον επισκεφτείτε και να απολαυσετε την φανταστικη θέα που θα σας ταξιδέψει στο χρόνο και την ιστορία της πόλης.
45 Recomendado por los habitantes de la zona
Torre Alysseos
The so-called intermediate wall separated the acropolis from the Ano Poli (upper town). If you walk along the wall to the northeast, you come to the Anna Paläologina Gate (1355-1356), which once led to the areas outside the wall. The intermediate wall ends in a north-easterly direction at the Alysseos Tower, also known as the Trigonion Tower. This is a round tower that was erected in the 15th century and incorporates an older rectangular tower that was part of the Byzantine fortifications.
Μνημειο του 15ου αιώνα. Στον περιπατο στα Βυζαντινά Μεσαιωνικά τείχη της πόλης αξίζει να τον επισκεφτείτε και να απολαυσετε την φανταστικη θέα που θα σας ταξιδέψει στο χρόνο και την ιστορία της πόλης.
Αρχικά οικοδομήθηκαν τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Τα σημερινά τείχη κατασκευάστηκαν το 390 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Μεγα Θεοδόσιο. Βυζαντινα Τείχη. Περικλείουν μέρος της πόλης. Συνδεδεμένα με την ιστορία της πόλης.
Βυζαντινά Τείχη της Θεσσαλονίκης (ΝA Τμήμα)
Elenis ZografouΑρχικά οικοδομήθηκαν τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Τα σημερινά τείχη κατασκευάστηκαν το 390 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Μεγα Θεοδόσιο. Βυζαντινα Τείχη. Περικλείουν μέρος της πόλης. Συνδεδεμένα με την ιστορία της πόλης.
Ο Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης είναι οχυρωματικό έργο οθωμανικής[1][2][3][4] κατασκευής του 15ου αιώνα (χτίστηκε πιθανόν μεταξύ 1450-70). Σήμερα θεωρείται χαρακτηριστικό μνημείο της Θεσσαλονίκης και είναι ό,τι έχει σωθεί από την κατεδαφισμένη οθωμανική οχύρωση της πόλης.[5] Η σημερινή μορφή του πύργου αντικατέστησε βυζαντινή οχύρωση[6] του 12ου αιώνα για να χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια ως κατάλυμα φρουράς Γενιτσάρων και ως φυλακή θανατοποινιτών. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο[7] και είναι ένα από τα πιο γνωστά κτίσματα-σύμβολα πόλεων στην Ελλάδα. Έχει 6 ορόφους, 34 μέτρα ύψος και 70 μέτρα περίμετρο.Ο Λευκός Πύργος έχει θέα την παραλία της Θεσσαλονίκης.
The White Tower of Thessaloniki (Greek: Λευκός Πύργος Lefkós Pýrgos; Turkish: Beyaz Kule; Ladino: Kuli Blanka) is a monument and museum on the waterfront of the city of Thessaloniki, capital of the region of Macedonia in northern Greece. The present tower replaced an old Byzantine fortification, known to have been mentioned around the 12th century, that the Ottoman Empire reconstructed to fortify the city's harbour sometime after Sultan Murad II captured Thessaloniki in 1430. The tower became a notorious prison and scene of mass executions during the period of Ottoman rule.
The White Tower was substantially remodeled and its exterior was whitewashed after Greece gained control of the city in 1912. It has been adopted as the symbol of the city.
540 Recomendado por los habitantes de la zona
Torre Blanca de Salónica
Ο Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης είναι οχυρωματικό έργο οθωμανικής[1][2][3][4] κατασκευής του 15ου αιώνα (χτίστηκε πιθανόν μεταξύ 1450-70). Σήμερα θεωρείται χαρακτηριστικό μνημείο της Θεσσαλονίκης και είναι ό,τι έχει σωθεί από την κατεδαφισμένη οθωμανική οχύρωση της πόλης.[5] Η σημερινή μορφή του πύργου αντικατέστησε βυζαντινή οχύρωση[6] του 12ου αιώνα για να χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια ως κατάλυμα φρουράς Γενιτσάρων και ως φυλακή θανατοποινιτών. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο[7] και είναι ένα από τα πιο γνωστά κτίσματα-σύμβολα πόλεων στην Ελλάδα. Έχει 6 ορόφους, 34 μέτρα ύψος και 70 μέτρα περίμετρο.Ο Λευκός Πύργος έχει θέα την παραλία της Θεσσαλονίκης.
The White Tower of Thessaloniki (Greek: Λευκός Πύργος Lefkós Pýrgos; Turkish: Beyaz Kule; Ladino: Kuli Blanka) is a monument and museum on the waterfront of the city of Thessaloniki, capital of the region of Macedonia in northern Greece. The present tower replaced an old Byzantine fortification, known to have been mentioned around the 12th century, that the Ottoman Empire reconstructed to fortify the city's harbour sometime after Sultan Murad II captured Thessaloniki in 1430. The tower became a notorious prison and scene of mass executions during the period of Ottoman rule.
The White Tower was substantially remodeled and its exterior was whitewashed after Greece gained control of the city in 1912. It has been adopted as the symbol of the city.
To παλαιό καθολικό της Μονής Λατόμου, γνωστό σήμερα ως Ναός του Οσίου Δαυίδ, είναι παλαιοχριστιανικό μνημείο της Θεσσαλονίκης. Βρίσκεται στην Άνω Πόλη, στο τέλος της οδού Αγίας Σοφίας. Ο ναός ήταν αρχικά αφιερωμένος στο Χριστό Σωτήρα[1] ή κατ' άλλους στον Προφήτη Ζαχαρία[2], ενώ το όνομα Όσιος Δαυίδ του αποδόθηκε λανθασμένα στην αρχή του περασμένου αιώνα και επικράτησε από τότε.
Το ψηφιδωτό της κόγχης απεικονίζει το όραμα του Ιεζεκιήλ, με το Χριστό Εμμανουήλ (σε εφηβική ηλικία) στο κέντρο να κάθεται πάνω στο τόξο της ίριδας. Γύρω του εικονίζονται τα σύμβολα των τεσσάρων Ευαγγελιστών και στην αριστερή γωνία ο προφήτης Ιεζεκιήλ στις όχθες του ποταμού Χοβάρ και στη δεξιά ο προφήτης Αββακούμ ή ο Ησαΐας. Παράλληλα δηλώνεται το φυσικό στοιχείο της σκηνής που τοποθετείται στο παράδεισο. Η τοποθέτηση μιας παράστασης με τέτοιο θέμα στην αψίδα είναι μοναδική στον κόσμο[1].
Στη νότια καμάρα σώζεται πλούσιος τοιχογραφικός διάκοσμος με θέματα την Γέννηση και τη Βάπτιση του Ιησού καθώς και ίχνη της Υπαπαντής και τη Μεταμόρφωσης, όλα έργα του 12ου αιώνα[4]. Οι περισσότερες από τις τοιχογραφίες σχεδιάστηκαν κατά τη μεσοβυζαντινή περίοδο. Οι τοιχογραφίες: Παναγία του Πάθους, Η Είσοδος στην Ιερουσαλήμ, και ο Χριστός στο Όρος των Ελαίων, είναι κατά πάσα πιθανότητα αργότερα έργα, της Παλαιολόγιας περιόδου, περίπου στο 1300. Πολλές από τις τοιχογραφίες είναι κατεστραμμένες σήμερα εξαιτίας της παρόδου του χρόνου, σεισμών, διαρροών ύδατος, και του σοβά με τον οποίον καλύφθησαν κατά την Τουρκοκρατία.
The Church of Hosios David (Greek: Όσιος Δαβίδ) is a late 5th-century church in Thessaloniki, Greece. During the Byzantine times, it functioned as the katholikon of the Latomos Monastery (Greek: Μονή Λατόμου/Λατόμων), and was adorned with rich mosaic and fresco decoration, which was renewed in the 12th–14th centuries. Today, the surviving examples are of high artistic quality. Under Ottoman rule, the building was converted into a mosque (probably in the 16th century), until it was reconsecrated as a Greek Orthodox church in 1921, thus receiving its present name. In 1988, this monument was included among the Paleochristian and Byzantine monuments of Thessaloniki on the list of World Heritage Sites by UNESCO.
The marble decoration in the Church of Hosios David depicted crosses, vines and leaves in swirling detailing.
The mosaic of the Theophany is a detailed mosaic in a naturalistic style depicting Christ holding a text saying in Greek, “Behold our God, in whom we hope and we rejoice in our salvation, that he may grand rest to this home.”[1] The mosaic contains symbolism indicating the Evangelists. The mosaic representing the Theophany is complex, with a detailed border, and a lot of elements within the scene. The focus of the image is Christ as shown by his gaze, his position in the center and the halos surrounding Christ’s head and body.
Byzantine murals were discovered under the plaster at the Church of Hosios David. These murals are what is left of extensive fresco paintings from the middle Byzantine period approximately 1160-70. The east part of the south and north barrel-vaults contains depictions of the nativity, the presentation in the temple, our lady of the passion, Christ on the mount of olives, entry into Jerusalem, theophany, and decorative panels meant to resemble marble slabs. The south barrel has the rest of the nativity and presentation in the temple. This area also depicts images of the baptism and transfiguration. The Church of Hosios David contains few borders between the different fresco scenes, which is an uncommon feature for this time.
Most of the frescos were created during the middle Byzantine period. The frescos: our lady of the passion, the entry into Jerusalem, and Christ on the Mount of Olives are likely later, during the Palaeologan period, approximately c. 1300.. Many of the frescos today are damaged because of effects of time such as: earthquakes, cracking, water damage, and the plaster applied to cover them in the Turkish era.
19 Recomendado por los habitantes de la zona
Ιερός Ναός Οσίου Δαβίδ
17 EpimenidouTo παλαιό καθολικό της Μονής Λατόμου, γνωστό σήμερα ως Ναός του Οσίου Δαυίδ, είναι παλαιοχριστιανικό μνημείο της Θεσσαλονίκης. Βρίσκεται στην Άνω Πόλη, στο τέλος της οδού Αγίας Σοφίας. Ο ναός ήταν αρχικά αφιερωμένος στο Χριστό Σωτήρα[1] ή κατ' άλλους στον Προφήτη Ζαχαρία[2], ενώ το όνομα Όσιος Δαυίδ του αποδόθηκε λανθασμένα στην αρχή του περασμένου αιώνα και επικράτησε από τότε.
Το ψηφιδωτό της κόγχης απεικονίζει το όραμα του Ιεζεκιήλ, με το Χριστό Εμμανουήλ (σε εφηβική ηλικία) στο κέντρο να κάθεται πάνω στο τόξο της ίριδας. Γύρω του εικονίζονται τα σύμβολα των τεσσάρων Ευαγγελιστών και στην αριστερή γωνία ο προφήτης Ιεζεκιήλ στις όχθες του ποταμού Χοβάρ και στη δεξιά ο προφήτης Αββακούμ ή ο Ησαΐας. Παράλληλα δηλώνεται το φυσικό στοιχείο της σκηνής που τοποθετείται στο παράδεισο. Η τοποθέτηση μιας παράστασης με τέτοιο θέμα στην αψίδα είναι μοναδική στον κόσμο[1].
Στη νότια καμάρα σώζεται πλούσιος τοιχογραφικός διάκοσμος με θέματα την Γέννηση και τη Βάπτιση του Ιησού καθώς και ίχνη της Υπαπαντής και τη Μεταμόρφωσης, όλα έργα του 12ου αιώνα[4]. Οι περισσότερες από τις τοιχογραφίες σχεδιάστηκαν κατά τη μεσοβυζαντινή περίοδο. Οι τοιχογραφίες: Παναγία του Πάθους, Η Είσοδος στην Ιερουσαλήμ, και ο Χριστός στο Όρος των Ελαίων, είναι κατά πάσα πιθανότητα αργότερα έργα, της Παλαιολόγιας περιόδου, περίπου στο 1300. Πολλές από τις τοιχογραφίες είναι κατεστραμμένες σήμερα εξαιτίας της παρόδου του χρόνου, σεισμών, διαρροών ύδατος, και του σοβά με τον οποίον καλύφθησαν κατά την Τουρκοκρατία.
The Church of Hosios David (Greek: Όσιος Δαβίδ) is a late 5th-century church in Thessaloniki, Greece. During the Byzantine times, it functioned as the katholikon of the Latomos Monastery (Greek: Μονή Λατόμου/Λατόμων), and was adorned with rich mosaic and fresco decoration, which was renewed in the 12th–14th centuries. Today, the surviving examples are of high artistic quality. Under Ottoman rule, the building was converted into a mosque (probably in the 16th century), until it was reconsecrated as a Greek Orthodox church in 1921, thus receiving its present name. In 1988, this monument was included among the Paleochristian and Byzantine monuments of Thessaloniki on the list of World Heritage Sites by UNESCO.
The marble decoration in the Church of Hosios David depicted crosses, vines and leaves in swirling detailing.
The mosaic of the Theophany is a detailed mosaic in a naturalistic style depicting Christ holding a text saying in Greek, “Behold our God, in whom we hope and we rejoice in our salvation, that he may grand rest to this home.”[1] The mosaic contains symbolism indicating the Evangelists. The mosaic representing the Theophany is complex, with a detailed border, and a lot of elements within the scene. The focus of the image is Christ as shown by his gaze, his position in the center and the halos surrounding Christ’s head and body.
Byzantine murals were discovered under the plaster at the Church of Hosios David. These murals are what is left of extensive fresco paintings from the middle Byzantine period approximately 1160-70. The east part of the south and north barrel-vaults contains depictions of the nativity, the presentation in the temple, our lady of the passion, Christ on the mount of olives, entry into Jerusalem, theophany, and decorative panels meant to resemble marble slabs. The south barrel has the rest of the nativity and presentation in the temple. This area also depicts images of the baptism and transfiguration. The Church of Hosios David contains few borders between the different fresco scenes, which is an uncommon feature for this time.
Most of the frescos were created during the middle Byzantine period. The frescos: our lady of the passion, the entry into Jerusalem, and Christ on the Mount of Olives are likely later, during the Palaeologan period, approximately c. 1300.. Many of the frescos today are damaged because of effects of time such as: earthquakes, cracking, water damage, and the plaster applied to cover them in the Turkish era.
Διοικητικό κέντρο των ρωμαϊκών χρόνων, στη μορφή που έχει αποκαλυφθεί, αρχίζει να οργανώνεται στα μέσα του 2ου αι. μ.Χ..
Το σύνολο του συγκροτήματος ήταν οργανωμένο γύρω από μια ορθογώνια πλακοστρωμένη πλατεία. Στις τρεις πλευρές της υπήρχαν διώροφες στοές, με διπλή σειρά κιόνων κορινθιακού ρυθμού, σε άμεση επικοινωνία με περιμετρική ζώνη δημόσιων και ιδιωτικών χώρων.
Junction of Olympou Street & Filippou Street.
An administrative centre of the Roman era that, in its excavated form, began being organised in the mid-2nd century AD. The entire complex was organised around a rectangular cobbled square. On its three sides, there were two-storey arcades, with a double colonnade of the Corinthian order, directly connected on its perimeter to public and private spaces.
148 Recomendado por los habitantes de la zona
Foro Romano de Tesalónica
75 Olimpou
Διοικητικό κέντρο των ρωμαϊκών χρόνων, στη μορφή που έχει αποκαλυφθεί, αρχίζει να οργανώνεται στα μέσα του 2ου αι. μ.Χ..
Το σύνολο του συγκροτήματος ήταν οργανωμένο γύρω από μια ορθογώνια πλακοστρωμένη πλατεία. Στις τρεις πλευρές της υπήρχαν διώροφες στοές, με διπλή σειρά κιόνων κορινθιακού ρυθμού, σε άμεση επικοινωνία με περιμετρική ζώνη δημόσιων και ιδιωτικών χώρων.
Junction of Olympou Street & Filippou Street.
An administrative centre of the Roman era that, in its excavated form, began being organised in the mid-2nd century AD. The entire complex was organised around a rectangular cobbled square. On its three sides, there were two-storey arcades, with a double colonnade of the Corinthian order, directly connected on its perimeter to public and private spaces.
Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου
Επί της ομώνυμης οδού, βορείως της αρχαίας Αγοράς και του βυζαντινού Μεγαλοφόρου, πάνω στα ερείπια συγκροτήματος ρωμαϊκού λουτρού, όπου φυλακίστηκε και μαρτύρησε το 303 ο αξιωματούχος του ρωμαϊκού στρατού Δημήτριος κτίστηκε αρχικά μικρός ευκτήριος οίκος. Στα μέσα του 5ου αι. ο έπαρχος του Ιλλυρικού Λεόντιος ανήγειρε στην ίδια θέση μεγάλη βασιλική, η οποία κάηκε στο σεισμό του 620. Με τη συνδρομή του Επάρχου Λέοντα και του Επισκόπου της Θεσσαλονίκης αποκαταστάθηκε στην αρχική της μορφή η βασιλική στον τύπο της πεντάκλιτης ξυλόστεγης με εγκάρσιο κλίτος και υπερώα. Η σημερινή αναδομημένη μορφή του ναού – ο οποίος καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς στην πυρκαγιά του 1917 – είναι αποτέλεσμα εκτεταμένων εργασιών αναστήλωσης που άρχισαν το 1918 και ολοκληρώθηκαν το 1948.
Στη ΒΔ γωνία υπάρχει σήμερα ο τάφος του αγίου, σε θέση που πιστεύεται ότι υπήρχε ήδη από τα παλαιοχριστιανικά χρόνια. Ο ναός αφιερωμένος στον πολιούχο άγιο της Θεσσαλονίκης είναι προσκυνηματικός, γνωστός κυρίως και για τα ψηφιδωτά σύνολα που διασώθηκαν από τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917. Πρόκειται για ένδεκα ψηφιδωτές συνθέσεις αναθηματικού χαρακτήρα του 5ου, 7ου και 9ου αι. που διατηρούνται στους δύο πεσσούς του ιερού βήματος και στο δυτικό τοίχο του κεντρικού κλίτους.
Η σημερινή αναδομημένη μορφή του ναού – ο οποίος καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς στην πυρκαγιά του 1917 – είναι αποτέλεσμα εκτεταμένων εργασιών αναστήλωσης που άρχισαν το 1918 και ολοκληρώθηκαν το 1948.
Situated on the Aghiou Dimitriou Street, north of the ancient Agora and the Byzantine Megalophoros, built on the ruins of a Roman bath complex, this was where Demetrius, an officer in the Roman Army, was imprisoned and martyred in 303. A small private chapel was first built there. In the mid-5th century, Leontius, prefect of Illyricum, erect a large basilica at the same location, which burned down during the earthquake of 620. With the contribution of Prefect Leontius and the Bishop of Thessaloniki, the basilica was restored to its original form of a five-aisled wooden-roofed basilica with a transept and gallery. The present-day restored form of the church – which was destroyed almost completely in the fire of 1917 – is the result of extensive restoration works that began in 1918 and ended in 1948.
The tomb of the saint is located in the NW corner, where it was believed to have stood in the Early-Christian era. The church, dedicated to the patron saint of Thessaloniki, is a pilgrim church and is primarily renowned for its mosaics that survived the great fire of 1917. Eleven votive mosaics of the 5th, 7th and 9th century are preserved at the two pillars of the sanctuary and at the western wall of the central aisle.
165 Recomendado por los habitantes de la zona
Church of St. Demetrios
Agiou Dimitriou
Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου
Επί της ομώνυμης οδού, βορείως της αρχαίας Αγοράς και του βυζαντινού Μεγαλοφόρου, πάνω στα ερείπια συγκροτήματος ρωμαϊκού λουτρού, όπου φυλακίστηκε και μαρτύρησε το 303 ο αξιωματούχος του ρωμαϊκού στρατού Δημήτριος κτίστηκε αρχικά μικρός ευκτήριος οίκος. Στα μέσα του 5ου αι. ο έπαρχος του Ιλλυρικού Λεόντιος ανήγειρε στην ίδια θέση μεγάλη βασιλική, η οποία κάηκε στο σεισμό του 620. Με τη συνδρομή του Επάρχου Λέοντα και του Επισκόπου της Θεσσαλονίκης αποκαταστάθηκε στην αρχική της μορφή η βασιλική στον τύπο της πεντάκλιτης ξυλόστεγης με εγκάρσιο κλίτος και υπερώα. Η σημερινή αναδομημένη μορφή του ναού – ο οποίος καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς στην πυρκαγιά του 1917 – είναι αποτέλεσμα εκτεταμένων εργασιών αναστήλωσης που άρχισαν το 1918 και ολοκληρώθηκαν το 1948.
Στη ΒΔ γωνία υπάρχει σήμερα ο τάφος του αγίου, σε θέση που πιστεύεται ότι υπήρχε ήδη από τα παλαιοχριστιανικά χρόνια. Ο ναός αφιερωμένος στον πολιούχο άγιο της Θεσσαλονίκης είναι προσκυνηματικός, γνωστός κυρίως και για τα ψηφιδωτά σύνολα που διασώθηκαν από τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917. Πρόκειται για ένδεκα ψηφιδωτές συνθέσεις αναθηματικού χαρακτήρα του 5ου, 7ου και 9ου αι. που διατηρούνται στους δύο πεσσούς του ιερού βήματος και στο δυτικό τοίχο του κεντρικού κλίτους.
Η σημερινή αναδομημένη μορφή του ναού – ο οποίος καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς στην πυρκαγιά του 1917 – είναι αποτέλεσμα εκτεταμένων εργασιών αναστήλωσης που άρχισαν το 1918 και ολοκληρώθηκαν το 1948.
Situated on the Aghiou Dimitriou Street, north of the ancient Agora and the Byzantine Megalophoros, built on the ruins of a Roman bath complex, this was where Demetrius, an officer in the Roman Army, was imprisoned and martyred in 303. A small private chapel was first built there. In the mid-5th century, Leontius, prefect of Illyricum, erect a large basilica at the same location, which burned down during the earthquake of 620. With the contribution of Prefect Leontius and the Bishop of Thessaloniki, the basilica was restored to its original form of a five-aisled wooden-roofed basilica with a transept and gallery. The present-day restored form of the church – which was destroyed almost completely in the fire of 1917 – is the result of extensive restoration works that began in 1918 and ended in 1948.
The tomb of the saint is located in the NW corner, where it was believed to have stood in the Early-Christian era. The church, dedicated to the patron saint of Thessaloniki, is a pilgrim church and is primarily renowned for its mosaics that survived the great fire of 1917. Eleven votive mosaics of the 5th, 7th and 9th century are preserved at the two pillars of the sanctuary and at the western wall of the central aisle.
Κτίστηκε αρχικά στον τύπο του περίκεντρου κτηρίου, στον άξονα της πομπικής οδού που συνέδεε τη θριαμβική αψίδα του Γαλερίου με το ανακτορικό συγκρότημα. Για τη χρήση του ερίζουν διάφορες απόψεις, όπως ναός του Δία ή των Καβείρων, κτήριο με πιθανόν λατρευτικό και κοσμικό – διοικητικό χαρακτήρα που εξυπηρετούσε τις ανάγκες του ανακτορικού συγκροτήματος ή μνημείο αφιερωμένο στη δόξα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Το μνημείο, διαμέτρου 24,50μ. καλύπτει θόλος από οπτόπλινθους, που φθάνει σε ύψος τα 29,80μ. Στον κυλινδρικό τοίχο, πάχους 6,30μ., εγγράφονται εσωτερικά οκτώ ορθογώνιες κόγχες, από τις οποίες η νότια αποτελούσε την κύρια είσοδο.
Η μετατροπή του κτηρίου σε χριστιανικό ναό, αφιερωμένο πιθανότατα στους Αγίους Ασωμάτους ή Αρχαγγέλους έγινε στα παλαιοχριστιανικά χρόνια (5ο αι.). Τότε προστέθηκε περιμετρική στοά για την επικοινωνία της οποίας με τον αρχικό πυρήνα διανοίχθηκαν στο πάχος της τοιχοποιίας οι επτά από τις οκτώ κόγχες, διευρύνθηκε η ανατολική με την προσθήκη ιερού βήματος, διαμορφώθηκε νέα είσοδος με νάρθηκα στη δυτική κόγχη και προστέθηκαν πρόπυλο και δύο παρεκκλήσια στη νότια είσοδο. Τα λαμπρότερα όμως κατάλοιπα από την παλαιοχριστιανική φάση του μνημείου είναι τα εξαίρετης ποιότητας ψηφιδωτά που καλύπτουν τις καμάρες των κογχών και τα εσωράχια των παραθύρων, ενώ την αποκορύφωση του λαμπρού διακόσμου αποτελούν τα ψηφιδωτά του θόλου ιεραρχημένα σε τρεις ζώνες. Κατά τους σεισμούς των αρχών του 7ου αι. καταστράφηκε η αψίδα του ιερού, το υπερκείμενο τμήμα του θόλου και πιθανόν και η στοά. Η αψίδα, μετά την αποκατάστασή της, ενισχύθηκε εξωτερικά με δύο αντηρίδες και διακοσμήθηκε τον 9ο αι. με την τοιχογραφία της Αναλήψεως.
Originally built as a centrally planned building on the axis of the monumental street connecting the triumphal arch of Galerius with the palace complex. There are varying opinions on its use, such as being a temple of Zeus or the Cabeiri, a building of a possibly devotional and secular-administrative character that served the needs of the palace complex, or a monument dedicated to the glory of Constantine the Great. The monument, with a diameter of 24.50m is covered by a bricked dome, reaching a height of 29.80m. The 6.30m-thick cylindrical wall internally inscribes eight rectangular niches, the south niches serving as the main entrance.
The building was converted into a Christian church, possibly dedicated to the Aghioi Asomatoi or the Archangels, during the Early Christian era. A gallery was added along its perimeter and in order to communicate with the original core, seven of the eight niches along the walls were demolished, the eastern niches being expanded with the addition of a sanctuary, a new entrance with a narthex being created at the western niches and a propylon and two chapels being added at the south entrance. However, the most magnificent remains from the Early Christian stage of the monument are its excellent mosaics that decorate the arches of the niches and the intrados of the windows, while the glorious decor reaches its climax with the mosaics of the dome in three zones. Earthquakes in the early 7th century caused the destruction of the sanctuary’s arch, the section above the dome and, possibly, the gallery. After being restored, the arch was externally strengthened with two buttresses and was decorated in the 9th century with a mural of the Ascension.
186 Recomendado por los habitantes de la zona
Rotonda
5 Pl. Agiou Georgiou RotontaΚτίστηκε αρχικά στον τύπο του περίκεντρου κτηρίου, στον άξονα της πομπικής οδού που συνέδεε τη θριαμβική αψίδα του Γαλερίου με το ανακτορικό συγκρότημα. Για τη χρήση του ερίζουν διάφορες απόψεις, όπως ναός του Δία ή των Καβείρων, κτήριο με πιθανόν λατρευτικό και κοσμικό – διοικητικό χαρακτήρα που εξυπηρετούσε τις ανάγκες του ανακτορικού συγκροτήματος ή μνημείο αφιερωμένο στη δόξα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Το μνημείο, διαμέτρου 24,50μ. καλύπτει θόλος από οπτόπλινθους, που φθάνει σε ύψος τα 29,80μ. Στον κυλινδρικό τοίχο, πάχους 6,30μ., εγγράφονται εσωτερικά οκτώ ορθογώνιες κόγχες, από τις οποίες η νότια αποτελούσε την κύρια είσοδο.
Η μετατροπή του κτηρίου σε χριστιανικό ναό, αφιερωμένο πιθανότατα στους Αγίους Ασωμάτους ή Αρχαγγέλους έγινε στα παλαιοχριστιανικά χρόνια (5ο αι.). Τότε προστέθηκε περιμετρική στοά για την επικοινωνία της οποίας με τον αρχικό πυρήνα διανοίχθηκαν στο πάχος της τοιχοποιίας οι επτά από τις οκτώ κόγχες, διευρύνθηκε η ανατολική με την προσθήκη ιερού βήματος, διαμορφώθηκε νέα είσοδος με νάρθηκα στη δυτική κόγχη και προστέθηκαν πρόπυλο και δύο παρεκκλήσια στη νότια είσοδο. Τα λαμπρότερα όμως κατάλοιπα από την παλαιοχριστιανική φάση του μνημείου είναι τα εξαίρετης ποιότητας ψηφιδωτά που καλύπτουν τις καμάρες των κογχών και τα εσωράχια των παραθύρων, ενώ την αποκορύφωση του λαμπρού διακόσμου αποτελούν τα ψηφιδωτά του θόλου ιεραρχημένα σε τρεις ζώνες. Κατά τους σεισμούς των αρχών του 7ου αι. καταστράφηκε η αψίδα του ιερού, το υπερκείμενο τμήμα του θόλου και πιθανόν και η στοά. Η αψίδα, μετά την αποκατάστασή της, ενισχύθηκε εξωτερικά με δύο αντηρίδες και διακοσμήθηκε τον 9ο αι. με την τοιχογραφία της Αναλήψεως.
Originally built as a centrally planned building on the axis of the monumental street connecting the triumphal arch of Galerius with the palace complex. There are varying opinions on its use, such as being a temple of Zeus or the Cabeiri, a building of a possibly devotional and secular-administrative character that served the needs of the palace complex, or a monument dedicated to the glory of Constantine the Great. The monument, with a diameter of 24.50m is covered by a bricked dome, reaching a height of 29.80m. The 6.30m-thick cylindrical wall internally inscribes eight rectangular niches, the south niches serving as the main entrance.
The building was converted into a Christian church, possibly dedicated to the Aghioi Asomatoi or the Archangels, during the Early Christian era. A gallery was added along its perimeter and in order to communicate with the original core, seven of the eight niches along the walls were demolished, the eastern niches being expanded with the addition of a sanctuary, a new entrance with a narthex being created at the western niches and a propylon and two chapels being added at the south entrance. However, the most magnificent remains from the Early Christian stage of the monument are its excellent mosaics that decorate the arches of the niches and the intrados of the windows, while the glorious decor reaches its climax with the mosaics of the dome in three zones. Earthquakes in the early 7th century caused the destruction of the sanctuary’s arch, the section above the dome and, possibly, the gallery. After being restored, the arch was externally strengthened with two buttresses and was decorated in the 9th century with a mural of the Ascension.
(305 μ.Χ.).
Κατασκευάστηκε σε ανάμνηση της νίκης του Γαλερίου επί των Περσών. Στον ανάγλυφο διάκοσμό της εξιστορούνται μάχες και νίκες αυτού του πολέμου και δηλώνεται η παντοδυναμία και η ενότητα των ηγεμόνων της Τετραρχίας.
Camara.
(305 AD). Constructed to commemorate the victory of Galerius over the Persians. Its intricate relief scenes depict battles and victories in that war, expressing the omnipotence and unity of the Tetrarchy leaders.
224 Recomendado por los habitantes de la zona
Arco de Galerio
144 Egnatia(305 μ.Χ.).
Κατασκευάστηκε σε ανάμνηση της νίκης του Γαλερίου επί των Περσών. Στον ανάγλυφο διάκοσμό της εξιστορούνται μάχες και νίκες αυτού του πολέμου και δηλώνεται η παντοδυναμία και η ενότητα των ηγεμόνων της Τετραρχίας.
Camara.
(305 AD). Constructed to commemorate the victory of Galerius over the Persians. Its intricate relief scenes depict battles and victories in that war, expressing the omnipotence and unity of the Tetrarchy leaders.
Αδιαμφισβήτητα, η ιστορική φυσιογνωμία της Θεσσαλονίκης είναι συνδεδεμένη κυρίως με τη βυζαντινή ζωή της.
Πάνω στα τείχη και τις σωζόμενες επιγραφές καταγράφεται η πολυτάραχη ιστορία της πόλης.
Η περιτειχισμένη πόλη με τα μνημεία της εύλογα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ανοιχτό βυζαντινό μουσείο.
Το 379 μ.χ. ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος χρησιμοποιεί τη Θεσσαλονίκη ως βάση των εκστρατειών του απέναντι στους Γότθους. Το 413 μ.χ. κατασκευάζεται ο Ιερός Ναός του Αγίου Δημητρίου, προστάτη της πόλης και οι επόμενοι αιώνες χαρακτηρίζονται απο προσπάθειες εχθρών να καταλάβουν την πόλη.
Από τον 7ο έως τον 10ο αι η Θεσσαλονίκη, θα βιώσει όλες τις φάσεις και τις πτυχές των εξελίξεων, συχνά με πρωταγωνιστικό ρόλο, γεγονός που επιβεβαιώνει απόλυτα τη μεγάλη της σημασία και θέση στη δομή του κράτους. Ήταν η πύλη προς τα Βαλκάνια για την ιδεολογική, πολιτιστική αλλά και θρησκευτική επιρροή του Βυζαντίου. Ο εκχριστιανισμός των Σλάβων από τους Βυζαντινούς στάθηκε ένα σημαντικό γεγονός που σημάδεψε όχι μόνο την εποχή του, αλλά και τους αιώνες που ακολούθησαν.
Από τη Θεσσαλονίκη κατάγονταν οι αδελφοί Κύριλλος και Μεθόδιος που προσέφεραν το ιεραποστολικό τους έργο στους Σλάβους.
Η άλωση της πόλης από τους Νορμανδούς το 1185 και η κατοχή της από τους Λατίνους για δύο δεκαετίες μετά το 1204 ανέστειλαν προσωρινά αλλά δεν ανέκοψαν την πολιτιστική εξέλιξη. Η καλλιτεχνική και φιλολογική παραγωγή ήκμασε κατά την Κομνήνεια περίοδο και έφθασε στο απόγειό της κατά την εποχή των Παλαιολόγων. Η στροφή προς την ελληνική κλασσική παιδεία με τη μελέτη των αρχαίων κειμένων ανέδειξε στοιχεία ανθρωπισμού και οδήγησε στην Παλαιολόγεια Αναγέννηση, στα γράμματα και την τέχνη της εποχής. Είχαν μεσολαβήσει, ωστόσο, σοβαρά θεολογικά και κοινωνικά ζητήματα, όπως οι Ησυχαστικές έριδες και το κίνημα των Ζηλωτών που συντάραξαν την πόλη.
Η βυζαντινή μητρόπολη σώζει ικανό αριθμό ιστάμενων μνημείων λατρευτικού χαρακτήρα. Σε κάθε γειτονιά έμεινε και κάποιο από τα βυζαντινά ή μεταβυζαντινά μνημεία της, στοιχεία αλλοτινών καιρών, όταν η πόλη ήταν συμβασιλεύουσα μιας άλλοτε κραταιάς και άλλοτε φθίνουσας βυζαντινής αυτοκρατορίας ή αργότερα κέντρο της τουρκοκρατούμενης βαλκανικής χερσονήσου.
Η πόλη είχε την τύχη να διασώσει κυρίως μόνον τα μνημεία του λαμπρού θρησκευτικού της παρελθόντος.
The historical character of Thessaloniki is undoubtedly linked to its Byzantine life.
The walls and extant inscriptions record the tumultuous history of the city. The walled city and its monuments could reasonably be described as an open museum.
From the 7th to the 10th centuries, notwithstanding all the problems that the Byzantine Empire would face with the West, the Arabs, the Slavs, the Bulgarians and the Byzantine Iconoclasm, Thessaloniki continued to develop in all ways, often playing a leading role, thus demonstrating its great importance and position within the structure of the state.
The Christianisation of the Slavs by the Byzantines was an important fact that marked not only that era but the subsequent centuries as well.
The brothers Cyril and Methodius, who were born in Thessaloniki, carried out their missionary work among the Slavs.
The sacking of the city by the Normans in 1185 and its occupation by the Latins for two decades after 1204 briefly suspended but did not stop its cultural growth. Artistic and literary production flourished during the Komnenian period and reached its peak during the Palaeologan era. The turn towards classical Greek education, with the study of ancient texts, highlighted aspects of humanism and led to the Palaeologan Renaissance of literature and art of that period. However, important theological and social controversies had taken place meanwhile, such as the Hesychast strife and the Zealot movement that threw the city into turmoil.
The Byzantine metropolis contains a large number of extant devotional monuments.
Each neighbourhood retains its Byzantine or post-Byzantine monument, elements of other times, when the city was the Symvasilevousa (co-reigning or co-capital city) of a first powerful and then declining Byzantine Empire, or later the centre of an Ottoman-occupied Balkan peninsula. The city was fortunate enough to preserve mainly the monuments of its glorious religious past.
Byzantine church Hagia Sophia
Leoforos Agias Sofias
Αδιαμφισβήτητα, η ιστορική φυσιογνωμία της Θεσσαλονίκης είναι συνδεδεμένη κυρίως με τη βυζαντινή ζωή της.
Πάνω στα τείχη και τις σωζόμενες επιγραφές καταγράφεται η πολυτάραχη ιστορία της πόλης.
Η περιτειχισμένη πόλη με τα μνημεία της εύλογα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ανοιχτό βυζαντινό μουσείο.
Το 379 μ.χ. ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος χρησιμοποιεί τη Θεσσαλονίκη ως βάση των εκστρατειών του απέναντι στους Γότθους. Το 413 μ.χ. κατασκευάζεται ο Ιερός Ναός του Αγίου Δημητρίου, προστάτη της πόλης και οι επόμενοι αιώνες χαρακτηρίζονται απο προσπάθειες εχθρών να καταλάβουν την πόλη.
Από τον 7ο έως τον 10ο αι η Θεσσαλονίκη, θα βιώσει όλες τις φάσεις και τις πτυχές των εξελίξεων, συχνά με πρωταγωνιστικό ρόλο, γεγονός που επιβεβαιώνει απόλυτα τη μεγάλη της σημασία και θέση στη δομή του κράτους. Ήταν η πύλη προς τα Βαλκάνια για την ιδεολογική, πολιτιστική αλλά και θρησκευτική επιρροή του Βυζαντίου. Ο εκχριστιανισμός των Σλάβων από τους Βυζαντινούς στάθηκε ένα σημαντικό γεγονός που σημάδεψε όχι μόνο την εποχή του, αλλά και τους αιώνες που ακολούθησαν.
Από τη Θεσσαλονίκη κατάγονταν οι αδελφοί Κύριλλος και Μεθόδιος που προσέφεραν το ιεραποστολικό τους έργο στους Σλάβους.
Η άλωση της πόλης από τους Νορμανδούς το 1185 και η κατοχή της από τους Λατίνους για δύο δεκαετίες μετά το 1204 ανέστειλαν προσωρινά αλλά δεν ανέκοψαν την πολιτιστική εξέλιξη. Η καλλιτεχνική και φιλολογική παραγωγή ήκμασε κατά την Κομνήνεια περίοδο και έφθασε στο απόγειό της κατά την εποχή των Παλαιολόγων. Η στροφή προς την ελληνική κλασσική παιδεία με τη μελέτη των αρχαίων κειμένων ανέδειξε στοιχεία ανθρωπισμού και οδήγησε στην Παλαιολόγεια Αναγέννηση, στα γράμματα και την τέχνη της εποχής. Είχαν μεσολαβήσει, ωστόσο, σοβαρά θεολογικά και κοινωνικά ζητήματα, όπως οι Ησυχαστικές έριδες και το κίνημα των Ζηλωτών που συντάραξαν την πόλη.
Η βυζαντινή μητρόπολη σώζει ικανό αριθμό ιστάμενων μνημείων λατρευτικού χαρακτήρα. Σε κάθε γειτονιά έμεινε και κάποιο από τα βυζαντινά ή μεταβυζαντινά μνημεία της, στοιχεία αλλοτινών καιρών, όταν η πόλη ήταν συμβασιλεύουσα μιας άλλοτε κραταιάς και άλλοτε φθίνουσας βυζαντινής αυτοκρατορίας ή αργότερα κέντρο της τουρκοκρατούμενης βαλκανικής χερσονήσου.
Η πόλη είχε την τύχη να διασώσει κυρίως μόνον τα μνημεία του λαμπρού θρησκευτικού της παρελθόντος.
The historical character of Thessaloniki is undoubtedly linked to its Byzantine life.
The walls and extant inscriptions record the tumultuous history of the city. The walled city and its monuments could reasonably be described as an open museum.
From the 7th to the 10th centuries, notwithstanding all the problems that the Byzantine Empire would face with the West, the Arabs, the Slavs, the Bulgarians and the Byzantine Iconoclasm, Thessaloniki continued to develop in all ways, often playing a leading role, thus demonstrating its great importance and position within the structure of the state.
The Christianisation of the Slavs by the Byzantines was an important fact that marked not only that era but the subsequent centuries as well.
The brothers Cyril and Methodius, who were born in Thessaloniki, carried out their missionary work among the Slavs.
The sacking of the city by the Normans in 1185 and its occupation by the Latins for two decades after 1204 briefly suspended but did not stop its cultural growth. Artistic and literary production flourished during the Komnenian period and reached its peak during the Palaeologan era. The turn towards classical Greek education, with the study of ancient texts, highlighted aspects of humanism and led to the Palaeologan Renaissance of literature and art of that period. However, important theological and social controversies had taken place meanwhile, such as the Hesychast strife and the Zealot movement that threw the city into turmoil.
The Byzantine metropolis contains a large number of extant devotional monuments.
Each neighbourhood retains its Byzantine or post-Byzantine monument, elements of other times, when the city was the Symvasilevousa (co-reigning or co-capital city) of a first powerful and then declining Byzantine Empire, or later the centre of an Ottoman-occupied Balkan peninsula. The city was fortunate enough to preserve mainly the monuments of its glorious religious past.
Η εκκλησία της Παναγίας Αχειροποιήτου είναι παλαιοχριστιανική βασιλική της Θεσσαλονίκης, η οποία σήμερα σώζεται στην ίδια μορφή που κατασκευάστηκε τον 5ο αιώνα - γεγονός που την καθιστά μοναδική στην ανατολική Μεσόγειο. Βρίσκεται στην οδό Αγίας Σοφίας, απέναντι από την πλατεία Μακεδονομάχων και η ίδρυσή της τοποθετείται στην περίοδο 450-475. Είναι αφιερωμένη στη Θεοτόκο και η ονομασία της οφείλεται στην "αχειροποίητη" λατρευτική εικόνα της Θεοτόκου δεομένης που βρισκόταν στο ναό.
The Church of the Acheiropoietos (Greek: [Παναγία] Ἀχειροποίητος) is a 5th-century Byzantine church in the northern Greek city of Thessaloniki. It is located in the city's centre, at Agias Sofias street opposite Makedonomachon square.[1]
Backside view
History and description
Roman era floor
Interior
The Acheiropoietos has been dated from its bricks and mosaics to ca. 450–470, making it perhaps the earliest of the city's surviving churches. It was modified in the 7th and again in the 14th–15th centuries. Known as the Panagia Theotokos in Byzantine times, it is dedicated to Mary. Its current name is first attested in 1320, presumably after a miraculous acheiropoietos ("not made by hands") icon of Panagia Hodegetria that was housed there.[1][2][3] Byzantine sources also indicate that the cult of the city's patron saint, Saint Demetrius, was also practised there.[3]
Mosaic
Interior
The building is a three-aisled basilica, some 28 m wide and 36.5 m long, with a wooden roof. Its eastern end is a semicircular vault, while on the western side a narthex, flanked by towers, and traces of an exonarthex survive. The three aisles are separated by columns, while the two side aisles have galleries above them. At the eastern end of the northern side aisle, a middle Byzantine chapel dedicated to St. Irene is attached. On the northwestern corner of the basilica, the stairway leading to the galleries survives. The current entrance is through a triple-arched opening (tribelon) that connects the narthex with the main nave, while on the southern side there is a monumental entranceway, which probably connected the church with the city's Byzantine-era thoroughfare. Another small adjoining building on the south side has been identified as the church's baptistery.[1][2] The modern roof is lower than the original, where the section above the central nave was elevated to allow light in.[4]
The surviving parts of the church's rich original interior decoration include particularly fine 5th-century Ionian capitals from a Constantinopolitan workshop, the green Thessalian marble columns of the tribelon, the original Proconnesian marble pavement of the central nave, and fragments of 5th-century decorative mosaics. Fine but damaged early 13th-century frescoes depicting the Forty Martyrs of Sebaste adorn the southern side. Underneath the north aisle's current pavement, three layers of floor mosaics from an earlier Roman-era bath have been uncovered.[1][5]
After Ottoman conquest of the city in 1430, the Acheiropoietos was the first church to be converted into a mosque, by Sultan Murad II himself. Throughout the Ottoman period, it remained the city's principal mosque under the name Eski Camii ("Old Mosque"). An inscription by Murad survives in the northern colonnade, on the eighth column from the east
16 Recomendado por los habitantes de la zona
Church of Panagia Acheiropoietos
56 Agias SofiasΗ εκκλησία της Παναγίας Αχειροποιήτου είναι παλαιοχριστιανική βασιλική της Θεσσαλονίκης, η οποία σήμερα σώζεται στην ίδια μορφή που κατασκευάστηκε τον 5ο αιώνα - γεγονός που την καθιστά μοναδική στην ανατολική Μεσόγειο. Βρίσκεται στην οδό Αγίας Σοφίας, απέναντι από την πλατεία Μακεδονομάχων και η ίδρυσή της τοποθετείται στην περίοδο 450-475. Είναι αφιερωμένη στη Θεοτόκο και η ονομασία της οφείλεται στην "αχειροποίητη" λατρευτική εικόνα της Θεοτόκου δεομένης που βρισκόταν στο ναό.
The Church of the Acheiropoietos (Greek: [Παναγία] Ἀχειροποίητος) is a 5th-century Byzantine church in the northern Greek city of Thessaloniki. It is located in the city's centre, at Agias Sofias street opposite Makedonomachon square.[1]
Backside view
History and description
Roman era floor
Interior
The Acheiropoietos has been dated from its bricks and mosaics to ca. 450–470, making it perhaps the earliest of the city's surviving churches. It was modified in the 7th and again in the 14th–15th centuries. Known as the Panagia Theotokos in Byzantine times, it is dedicated to Mary. Its current name is first attested in 1320, presumably after a miraculous acheiropoietos ("not made by hands") icon of Panagia Hodegetria that was housed there.[1][2][3] Byzantine sources also indicate that the cult of the city's patron saint, Saint Demetrius, was also practised there.[3]
Mosaic
Interior
The building is a three-aisled basilica, some 28 m wide and 36.5 m long, with a wooden roof. Its eastern end is a semicircular vault, while on the western side a narthex, flanked by towers, and traces of an exonarthex survive. The three aisles are separated by columns, while the two side aisles have galleries above them. At the eastern end of the northern side aisle, a middle Byzantine chapel dedicated to St. Irene is attached. On the northwestern corner of the basilica, the stairway leading to the galleries survives. The current entrance is through a triple-arched opening (tribelon) that connects the narthex with the main nave, while on the southern side there is a monumental entranceway, which probably connected the church with the city's Byzantine-era thoroughfare. Another small adjoining building on the south side has been identified as the church's baptistery.[1][2] The modern roof is lower than the original, where the section above the central nave was elevated to allow light in.[4]
The surviving parts of the church's rich original interior decoration include particularly fine 5th-century Ionian capitals from a Constantinopolitan workshop, the green Thessalian marble columns of the tribelon, the original Proconnesian marble pavement of the central nave, and fragments of 5th-century decorative mosaics. Fine but damaged early 13th-century frescoes depicting the Forty Martyrs of Sebaste adorn the southern side. Underneath the north aisle's current pavement, three layers of floor mosaics from an earlier Roman-era bath have been uncovered.[1][5]
After Ottoman conquest of the city in 1430, the Acheiropoietos was the first church to be converted into a mosque, by Sultan Murad II himself. Throughout the Ottoman period, it remained the city's principal mosque under the name Eski Camii ("Old Mosque"). An inscription by Murad survives in the northern colonnade, on the eighth column from the east
Στην Άνω πόλη, μεταξύ των οδών Ηροδότου και Αποστόλου Παύλου και πολύ κοντά στα ανατολικά τείχη εντός περίκλειστης αυλής βρίσκεται ο ναός του Αγίου Νικολάου του Ορφανού ή των Ορφανών, καθολικό και αυτός βυζαντινής μονής. Ανήκει στον τύπο του μονόχωρου ναού με περίστωο που απολήγει στα ανατολικά σε δύο παρεκκλήσια. Ο αριστουργηματικός τοιχογραφικός του διάκοσμος είναι ένα από τα πληρέστερα διατηρούμενα ζωγραφικά σύνολα στη Θεσσαλονίκη και αντιπροσωπευτικό δείγμα της παλαιολόγειας τέχνης. Από το μοναστηριακό συγκρότημα πλην του καθολικού σώζονται ερείπια του πυλώνα της μονής επί της οδού Ηροδότου.
In the Ano Poli, between Herodotou Street and Apostolou Pavlou Street, close to the eastern walls and within an enclosed yard lies the Church of Aghios Nikolaos Orphanos, which also served as the catholicon of a Byzantine monastery. It is built in the aisleless timber – roofed type with ambulatory, ending in the east with two chapels. Its exquisite mural decoration is one of most complete painting complexes preserved in Thessaloniki and is representative of Palaeologan art. Of the monastery complex, excluding the catholicon, only ruins of its entrance survive on Herodotou Street.
14 Recomendado por los habitantes de la zona
Church of Agios Nikolaos Orphanos
Irodotou
Στην Άνω πόλη, μεταξύ των οδών Ηροδότου και Αποστόλου Παύλου και πολύ κοντά στα ανατολικά τείχη εντός περίκλειστης αυλής βρίσκεται ο ναός του Αγίου Νικολάου του Ορφανού ή των Ορφανών, καθολικό και αυτός βυζαντινής μονής. Ανήκει στον τύπο του μονόχωρου ναού με περίστωο που απολήγει στα ανατολικά σε δύο παρεκκλήσια. Ο αριστουργηματικός τοιχογραφικός του διάκοσμος είναι ένα από τα πληρέστερα διατηρούμενα ζωγραφικά σύνολα στη Θεσσαλονίκη και αντιπροσωπευτικό δείγμα της παλαιολόγειας τέχνης. Από το μοναστηριακό συγκρότημα πλην του καθολικού σώζονται ερείπια του πυλώνα της μονής επί της οδού Ηροδότου.
In the Ano Poli, between Herodotou Street and Apostolou Pavlou Street, close to the eastern walls and within an enclosed yard lies the Church of Aghios Nikolaos Orphanos, which also served as the catholicon of a Byzantine monastery. It is built in the aisleless timber – roofed type with ambulatory, ending in the east with two chapels. Its exquisite mural decoration is one of most complete painting complexes preserved in Thessaloniki and is representative of Palaeologan art. Of the monastery complex, excluding the catholicon, only ruins of its entrance survive on Herodotou Street.
Νοτίως της αρχαίας αγοράς, στη ΝΑ γωνία του βυζαντινού Μεγαλοφόρου, στη γειτονιά των χαλκωματάδων, από όπου και έλκει την ονομασία του, βρίσκεται ο ναός της Παναγίας. Είναι ακριβώς χρονολογημένο μνημείο με επιγραφή στο μαρμάρινο υπέρθυρο της δυτικής εισόδου: κτίστηκε το 1028 από τον Χριστόφορο Πρωτοσπαθάριο και κατεπάνω Λογουβαρδίας, τη σύζυγό του Μαρία και τα παιδιά του Νικηφόρο, Άννα και Κατακαλή ως ταφικό παρεκκλήσι. Ο τάφος του κτήτορα βρίσκεται σε αρκοσόλιο που ανοίγεται στο πάχος του βόρειου τοίχου του ναού. Ανήκει στον τύπο του σταυροειδούς εγγεγραμμένου με τρούλο ναού. Οι ραδινές αναλογίες του μνημείου και η ολόπλινθη τοιχοδομία του την οποία διαρθρώνουν τυφλά αψιδώματα, κόγχες και ημικίονες παραπέμπουν σε κωνσταντινουπολίτικη επίδραση. Δεύτερη γραπτή επιγραφή επιβεβαιώνει την τοιχογράφησή του συγχρόνως με την ίδρυσή του.
The Church dedicated to the Virgin Mary is located south of the ancient agora, at the SE corner of the Byzantine Megalophoros, in the coppersmith district from where its name is derived. It is a precisely dated monument with an inscription on the marble lintel of the western entrance: It was built in 1028 by Christophoros, Protospatharios and Katepano (Governor) of Lagouvardia, his wife Maria and his children Nikiphoros, Anna and Katakali, as a sepulchral chapel. The tomb of the founder is located in an arcosolium within the northern wall of the church. It is built in the domed cross-in-square architectural type. The elegant proportions of the monument and its brick walls consisting of blind arches, blind niches and half-columns are indicative of a Constantinopolitan influence. A second written inscription confirms the concurrence of its murals and its cistern.
15 Recomendado por los habitantes de la zona
Church of Panagia Chalkeon
2 Chalkeon
Νοτίως της αρχαίας αγοράς, στη ΝΑ γωνία του βυζαντινού Μεγαλοφόρου, στη γειτονιά των χαλκωματάδων, από όπου και έλκει την ονομασία του, βρίσκεται ο ναός της Παναγίας. Είναι ακριβώς χρονολογημένο μνημείο με επιγραφή στο μαρμάρινο υπέρθυρο της δυτικής εισόδου: κτίστηκε το 1028 από τον Χριστόφορο Πρωτοσπαθάριο και κατεπάνω Λογουβαρδίας, τη σύζυγό του Μαρία και τα παιδιά του Νικηφόρο, Άννα και Κατακαλή ως ταφικό παρεκκλήσι. Ο τάφος του κτήτορα βρίσκεται σε αρκοσόλιο που ανοίγεται στο πάχος του βόρειου τοίχου του ναού. Ανήκει στον τύπο του σταυροειδούς εγγεγραμμένου με τρούλο ναού. Οι ραδινές αναλογίες του μνημείου και η ολόπλινθη τοιχοδομία του την οποία διαρθρώνουν τυφλά αψιδώματα, κόγχες και ημικίονες παραπέμπουν σε κωνσταντινουπολίτικη επίδραση. Δεύτερη γραπτή επιγραφή επιβεβαιώνει την τοιχογράφησή του συγχρόνως με την ίδρυσή του.
The Church dedicated to the Virgin Mary is located south of the ancient agora, at the SE corner of the Byzantine Megalophoros, in the coppersmith district from where its name is derived. It is a precisely dated monument with an inscription on the marble lintel of the western entrance: It was built in 1028 by Christophoros, Protospatharios and Katepano (Governor) of Lagouvardia, his wife Maria and his children Nikiphoros, Anna and Katakali, as a sepulchral chapel. The tomb of the founder is located in an arcosolium within the northern wall of the church. It is built in the domed cross-in-square architectural type. The elegant proportions of the monument and its brick walls consisting of blind arches, blind niches and half-columns are indicative of a Constantinopolitan influence. A second written inscription confirms the concurrence of its murals and its cistern.
Σύμφωνα με επιγραφή στην είσοδο του κτηρίου, το Αλατζά Ιμαρέτ ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1484[2] από τον Ινογκιολού Ισ(χ)άκ Πασά[3], ο οποίος ήταν Μεγάλος Βεζίρης επί Μωάμεθ Β' και αργότερα επί Βαγιαζίτ Β' βαλής της Θεσσαλονίκης[2].
Ο χώρος λειτουργούσε ως ιμαρέτ (πτωχοκομείο), μεντρεσές (ιερατική σχολή) και χώρος προσευχής ενώ έλαβε σταδιακά τη σημερινή του μορφή. Το όνομα Αλατζά τα οφείλει στον πολύχρωμο μιναρέ του (αλατζά=χρωματιστός)[4]. Για την εύρυθμη λειτουργία του ιδρύματος, ο κτήτοράς του, παραχώρησε μεταξύ άλλων σημαντικό χρηματικό ποσό αλλά και τα μισά έσοδα από τη φορολόγηση της Γαλάτιστας της Χαλκιδικής[5]. Μάλιστα, κατά τον 17ο αιώνα το Αλατζά Ιμαρέτ είχε αναδειχτεί ως ένα από τα σημαντικότερα ιδρύματα της πόλης[5]. Το 1970, με αφορμή την κατάρρευση του βόρειου τμήματος του προστώου κατά το προηγούμενο έτος, πραγματοποιήθηκαν για πρώτη φορά έργα συντήρησης τα οποία επαναλήφθηκαν το 1993-1996, περίοδο κατά την οποία έγινε μεταξύ άλλων και αποκατάσταση της εξωτερικής τοιχοποιίας[6].
Το μνημείο ανακαινίστηκε και στερεώθηκε με τη φροντίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης. Σήμερα το Αλατζά Ιμαρέτ βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση και χρησιμεύει ως εκθεσιακός χώρος στον οποίο λαμβάνουν χώρα διάφορες εκδηλώσεις και περιοδικές εκθέσεις.
It was built by order of Ishak Pasha in 1484 or 1487.[1] It consists of a mosque with an imaret (public charity kitchen). The mosque and imaret are not in use anymore. The mosque has a reverse T plan common to early Ottoman architecture, the prayer hall is covered by two large domes, it has a portico covered by five smaller domes. It had one minaret, which was destroyed after 1912, after Thessaloniki was liberated by the Greek Army and became part of the modern Greek state. It is under restoration till now.
21 Recomendado por los habitantes de la zona
Alaca İmaret
91-93 KassandrouΣύμφωνα με επιγραφή στην είσοδο του κτηρίου, το Αλατζά Ιμαρέτ ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1484[2] από τον Ινογκιολού Ισ(χ)άκ Πασά[3], ο οποίος ήταν Μεγάλος Βεζίρης επί Μωάμεθ Β' και αργότερα επί Βαγιαζίτ Β' βαλής της Θεσσαλονίκης[2].
Ο χώρος λειτουργούσε ως ιμαρέτ (πτωχοκομείο), μεντρεσές (ιερατική σχολή) και χώρος προσευχής ενώ έλαβε σταδιακά τη σημερινή του μορφή. Το όνομα Αλατζά τα οφείλει στον πολύχρωμο μιναρέ του (αλατζά=χρωματιστός)[4]. Για την εύρυθμη λειτουργία του ιδρύματος, ο κτήτοράς του, παραχώρησε μεταξύ άλλων σημαντικό χρηματικό ποσό αλλά και τα μισά έσοδα από τη φορολόγηση της Γαλάτιστας της Χαλκιδικής[5]. Μάλιστα, κατά τον 17ο αιώνα το Αλατζά Ιμαρέτ είχε αναδειχτεί ως ένα από τα σημαντικότερα ιδρύματα της πόλης[5]. Το 1970, με αφορμή την κατάρρευση του βόρειου τμήματος του προστώου κατά το προηγούμενο έτος, πραγματοποιήθηκαν για πρώτη φορά έργα συντήρησης τα οποία επαναλήφθηκαν το 1993-1996, περίοδο κατά την οποία έγινε μεταξύ άλλων και αποκατάσταση της εξωτερικής τοιχοποιίας[6].
Το μνημείο ανακαινίστηκε και στερεώθηκε με τη φροντίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης. Σήμερα το Αλατζά Ιμαρέτ βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση και χρησιμεύει ως εκθεσιακός χώρος στον οποίο λαμβάνουν χώρα διάφορες εκδηλώσεις και περιοδικές εκθέσεις.
It was built by order of Ishak Pasha in 1484 or 1487.[1] It consists of a mosque with an imaret (public charity kitchen). The mosque and imaret are not in use anymore. The mosque has a reverse T plan common to early Ottoman architecture, the prayer hall is covered by two large domes, it has a portico covered by five smaller domes. It had one minaret, which was destroyed after 1912, after Thessaloniki was liberated by the Greek Army and became part of the modern Greek state. It is under restoration till now.
Το Μπέη Χαμάμ είναι κτήριο της Οθωμανικής περιόδου στην Θεσσαλονίκη και βρίσκεται επί της οδού Εγνατία περίπου στο ύψος της οδού Αριστοτέλους. Χτίστηκε το 1444, 14 χρόνια μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον Μουράτ Β΄, πάνω σε απομεινάρια βυζαντινών εκκλησιών. Λειτούργησε ως χαμάμ μέχρι τη δεκαετία του 1960 και αναστηλώθηκε τη δεκαετία του 80. Είναι επίσης γνωστό με το όνομα Λουτρά Παράδεισος. Σήμερα λειτουργεί ως χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων.[1]
Διέθετε ξεχωριστούς χώρους για άνδρες και γυναίκες χωρίς άμεση επικοινωνία μεταξύ τους. Η είσοδος για τους άντρες βρισκόταν στην Νοτιοδυτική πλευρά του κτίσματος ενώ μια δεύτερη Βορειότερα προσέφερε μεγαλύτερη διακριτικότητα για τις γυναίκες.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο Χαμάμ της Θεσσαλονίκης και ένα από τα σημαντικότερα στα Βαλκάνια.
Η λειτουργία του δεν διαφέρει από αυτή των υπολοίπων Χαμάμ (Λουτρών) καθώς διαθέτει τρείς κυρίως αίθουσες (Κρύα, χλιαρή, ζεστή) με πολλά μικρότερα διαμερίσματα και επιμέρους βοηθητικούς χώρους.
Built in 1444 by sultan Murad II, it was the first Ottoman bath in Thessaloniki and the most important one still standing throughout Greece. For this reason, it is a part of those few important vestiges of Ottoman culture remaining in Thessaloniki and Greece in general.
It is a double bath, with two separate parts for men and women. The male quarters are the most spacious and luxurious, but each one follows the same tripartite plan - a succession of three parts, the cold, tepid, and hot rooms. A large rectangular cistern flanks the baths to the east and guarantees their water supply.
The baths for the men include a large octagonal cold room, with a gallery resting on columns, arcades surrounding their windows, and a painted cupola. It is followed, in south-east, by the tepid room, also octagonal, equipped with a cupola with occuli and with a rich series of painted depictions of plants. Further to the east lies the complex of hot rooms, ordered around a large cruciform room, wherein the massage table might always be found, standing, now as ever, in its centre. Eight small hot and tepid rooms open on this space and are equipped with basins and marble benches.
The baths remained in usage, under the name "Baths of Paradise", up until 1968, where they were leased to the Greek archaeological service for four years. After the 1978 Thessaloniki earthquake, which shook Thessaloniki especially hard, the baths were restored, and are used to this day for cultural events and short-lived exhibitions. Meanwhile, the eastern annex became the principal shop of the Foundation of Archaeological Receipts of the Hellenic Republic Ministry of Culture.
7 Recomendado por los habitantes de la zona
Bey Hamam
84 EgnatiaΤο Μπέη Χαμάμ είναι κτήριο της Οθωμανικής περιόδου στην Θεσσαλονίκη και βρίσκεται επί της οδού Εγνατία περίπου στο ύψος της οδού Αριστοτέλους. Χτίστηκε το 1444, 14 χρόνια μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον Μουράτ Β΄, πάνω σε απομεινάρια βυζαντινών εκκλησιών. Λειτούργησε ως χαμάμ μέχρι τη δεκαετία του 1960 και αναστηλώθηκε τη δεκαετία του 80. Είναι επίσης γνωστό με το όνομα Λουτρά Παράδεισος. Σήμερα λειτουργεί ως χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων.[1]
Διέθετε ξεχωριστούς χώρους για άνδρες και γυναίκες χωρίς άμεση επικοινωνία μεταξύ τους. Η είσοδος για τους άντρες βρισκόταν στην Νοτιοδυτική πλευρά του κτίσματος ενώ μια δεύτερη Βορειότερα προσέφερε μεγαλύτερη διακριτικότητα για τις γυναίκες.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο Χαμάμ της Θεσσαλονίκης και ένα από τα σημαντικότερα στα Βαλκάνια.
Η λειτουργία του δεν διαφέρει από αυτή των υπολοίπων Χαμάμ (Λουτρών) καθώς διαθέτει τρείς κυρίως αίθουσες (Κρύα, χλιαρή, ζεστή) με πολλά μικρότερα διαμερίσματα και επιμέρους βοηθητικούς χώρους.
Built in 1444 by sultan Murad II, it was the first Ottoman bath in Thessaloniki and the most important one still standing throughout Greece. For this reason, it is a part of those few important vestiges of Ottoman culture remaining in Thessaloniki and Greece in general.
It is a double bath, with two separate parts for men and women. The male quarters are the most spacious and luxurious, but each one follows the same tripartite plan - a succession of three parts, the cold, tepid, and hot rooms. A large rectangular cistern flanks the baths to the east and guarantees their water supply.
The baths for the men include a large octagonal cold room, with a gallery resting on columns, arcades surrounding their windows, and a painted cupola. It is followed, in south-east, by the tepid room, also octagonal, equipped with a cupola with occuli and with a rich series of painted depictions of plants. Further to the east lies the complex of hot rooms, ordered around a large cruciform room, wherein the massage table might always be found, standing, now as ever, in its centre. Eight small hot and tepid rooms open on this space and are equipped with basins and marble benches.
The baths remained in usage, under the name "Baths of Paradise", up until 1968, where they were leased to the Greek archaeological service for four years. After the 1978 Thessaloniki earthquake, which shook Thessaloniki especially hard, the baths were restored, and are used to this day for cultural events and short-lived exhibitions. Meanwhile, the eastern annex became the principal shop of the Foundation of Archaeological Receipts of the Hellenic Republic Ministry of Culture.
Η Αγορά Μοδιάνο ή Στοά Μοδιάνο, επίσημα Κεντρική Αγορά Τροφίμων ή Κεντρική Στοά Τροφίμων, είναι σκεπαστή αγορά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.[2] Το κτήριο της αγοράς κατασκευάστηκε από τον αρχιτέκτονα J. Oliphant και τον μηχανικό και κύριο του έργου Ελί Μοδιάνο.[3] Η κατασκευή της αγοράς ξεκίνησε το 1922, αποπερατώθηκε το 1925 κι εγκαινιάστηκε το 1930.[4][3] Χτίστηκε στην περιοχή της πυρίκαυστης ζώνης, περιοχή που καταστράφηκε από την πυρκαγιά του 1917 κι ανοικοδομήθηκε με το Σχέδιο Εμπράρ.[3] Πριν την πυρκαγιά στο σημείο αυτό βρισκόταν η συναγωγή Ταλμούδ Τορά[4] και το ομώνυμο οικόπεδο της στην εβραϊκή συνοικία Kadi.[5][6] Χαρακτηρίστηκε ως διατηρητέο κτίριο το 1983 από το ΥΠΕΧΩΔΕ[7] κι ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο το 1995 από το Υπουργείο Πολιτισμού διότι «είναι χαρακτηριστικό δείγμα κτιρίων Αγοράς με στοά».[8][3] Η αγορά είναι κλειστή από το 2019 αναμένοντας την έναρξη των εργασιών ανάπλασης.
Modiano Market or Stoa Modiano (Greek: Στοά Μοδιάνο) is an enclosed market in Thessaloniki, Greece. It was built between 1922 and 1925, after the great fire, on the site of the old Talmud Tora synagogue.
It is in the center of the city and forms the central point of the city's market which encompasses over several blocks. It took its name from the architect Eli Modiano, a member of the well known Italo-Jewish Modiano family of the city, who owned the area and later the market. The architectural office of Modiano was also inside the building.
Inside the stoa there are fish markets, butcher shops, tavernas and bars. It is a place of social meeting and historical significance for the city. The building is currently under restoration and is expected to reopen in 2020-21.
61 Recomendado por los habitantes de la zona
Mercado Modiano
33 KidoniatouΗ Αγορά Μοδιάνο ή Στοά Μοδιάνο, επίσημα Κεντρική Αγορά Τροφίμων ή Κεντρική Στοά Τροφίμων, είναι σκεπαστή αγορά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.[2] Το κτήριο της αγοράς κατασκευάστηκε από τον αρχιτέκτονα J. Oliphant και τον μηχανικό και κύριο του έργου Ελί Μοδιάνο.[3] Η κατασκευή της αγοράς ξεκίνησε το 1922, αποπερατώθηκε το 1925 κι εγκαινιάστηκε το 1930.[4][3] Χτίστηκε στην περιοχή της πυρίκαυστης ζώνης, περιοχή που καταστράφηκε από την πυρκαγιά του 1917 κι ανοικοδομήθηκε με το Σχέδιο Εμπράρ.[3] Πριν την πυρκαγιά στο σημείο αυτό βρισκόταν η συναγωγή Ταλμούδ Τορά[4] και το ομώνυμο οικόπεδο της στην εβραϊκή συνοικία Kadi.[5][6] Χαρακτηρίστηκε ως διατηρητέο κτίριο το 1983 από το ΥΠΕΧΩΔΕ[7] κι ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο το 1995 από το Υπουργείο Πολιτισμού διότι «είναι χαρακτηριστικό δείγμα κτιρίων Αγοράς με στοά».[8][3] Η αγορά είναι κλειστή από το 2019 αναμένοντας την έναρξη των εργασιών ανάπλασης.
Modiano Market or Stoa Modiano (Greek: Στοά Μοδιάνο) is an enclosed market in Thessaloniki, Greece. It was built between 1922 and 1925, after the great fire, on the site of the old Talmud Tora synagogue.
It is in the center of the city and forms the central point of the city's market which encompasses over several blocks. It took its name from the architect Eli Modiano, a member of the well known Italo-Jewish Modiano family of the city, who owned the area and later the market. The architectural office of Modiano was also inside the building.
Inside the stoa there are fish markets, butcher shops, tavernas and bars. It is a place of social meeting and historical significance for the city. The building is currently under restoration and is expected to reopen in 2020-21.